Gedachtenisvenster: gedichten en toespraken
Do not stand at my grave
and weep
I am not there I do not
sleep
I am a thousand winds
that blow
I am the diamants glits on
snow
I am the sunlight on
ripened grain
I am the gentle autumn
rain
When you awaken in the
morning's hush
I am the swift uplifting
rush
of quiet birds in circled
flight
I am the soft stars that
shine at night
Do not stand at my grave
and cry
I am not there-I did not
die
Margret
Toespraak van Jan Hesen.
Margret, Arno, Freija, Max, Modou, familieleden, vrienden, kennissen en
allerliefste Nina, Mij is gevraagd om bij deze speciale gelegenheid een woord tot u te richten. Net als bij iedereen hier aanwezig, heb ik de afgelopen maanden nog vaak aan Nina gedacht. Zo kwam ik haar iedere keer tegen als ik in het het lokaal in de kast moest zijn. Hierover zo meteen meer.
En op bijzondere momenten zijn die gedachten vaak dieper.
Zo hebben we met de klas op de slotdag een bezoek gebracht aan Nina's graf en er plantjes neergezet, herinneringen opgehaald en er gewoon vertoefd.
Afgelopen vrijdag, waarop de examenkandidaten vernamen of ze geslaagd, waren, heb ik bij Margret een examenbloem voor Nina afgegeven. Ondanks het verdriet dat ik bij Margret zag, vond ze het super. Zij had al kinderen uit de buurt met deze roos zien lopen en nu was er ook een roos voor Nina. De tijd dat Nina in ons midden was, vergeten wij nooit. Examen of niet, voor iedereen die haar kende was en blijft ze geslaagd.
Sinds het overlijden van Nina stond de gedachtenisprent rechtop op de kast in ons lokaal. Ondanks dat de kaart vaak gelezen werd, stond die kaart al die tijd recht overeind, nooit lag die. Je kunt het zien als een onbeschreven respect voor Nina: Nina staat gewoon overeind.
Deze gedachtenisprent heb ik nu bij me om hem ergens weer recht overeind neer te zeten: bijv. hier op tafel.
Op deze dag, de dag dat de zomer begint en de zon het enigszins laat afweten, zou ik tegen ons aller zonnetje willen zeggen:
het ga je goed allerliefste Nina.
Jan Hesen, jouw mentor.
Nina, o Nina je bent een engel
in het licht.
Maar soms ook
in het duister.
Maar meestal
ben je in het licht.
Als je in het licht bent
kun je de hele wereld aan,
inclusief mij.
In elke droom
speel jij de hoofdrol
nadat je stierf .
Ik weet dat je me kan horen,
daarom schrijf ik dit aan jou.
En ik hoop dat jij
al onze fijne momenten
nog weet.
Ik wel.
Ik weet ze nog
allemaal wel.
1000 kussen van Max
Dankwoord
Namens Margreth en de naaste familie, heel veel dank dan jullie allen hier weer wilt samenkomen om onze onvergetlijke Nina te gedenken.
Het is hartverwarmend om te voelen hoe oprecht dit is.
Nog steeds zitten wij allemaal met onbeantwoorde vragen.
Vele zullen onbeantwoord blijven omdat we het niet kunnen bevatten.
Zijn er wel antwoorden? of moeten we aanvaarden dat er in het leven geheimen zijn die wij niet doorgronden.
Lees maar de gedichten van Nina, hoe zij zoekend is naar het geheim van het 'Leven' van vluchten en thuiskomen.
Wat wil zij in haar gedichten duidelijk maken? over zichzelf en over haar kijk op het leven haar angst voor het onbekende.
Laten ook wij nadenken over het leven en beseffen hoe kostbaar het is, en laten wij de tijd die ons gegeven is goed invullen met liefde, begrip en mededogen voor de ander, een mens zoals u en ik.
Nina had graag mijn verzameling dichtbundels geerfd.
Helaas het mocht niet zo zijn.
Ik wil besluiten met een gedicht dat Nina begrepen zou hebben.
Het spreekt over zulk een mysterieus, eigenlijk onuitsprekelijk, grensgebied en daar wordt op ingetogen wijze een droomgezicht onthuld.
Voor de verre prinses
Wij komen nooit meer samen
De wereld drong zich tussenbeide
Soms staan wij beiden 's nachts aan 't raam
Maar andere sterren zien wij in andere tijden
Uw land is zo ver van mijn land verwijderd
Van licht tot verre duisternis dat ik
Op vleuglen van verlangen rustloos reizend
U zou begroeten met mijn stervenssnik
Maar als het waar is dat door grote dromen
Het zwaarst verlangen over wordt gebracht
Tot op de verste ster: dan zal ik komen
Dan zal ik komen iedere nacht.
(J.Slauerhoff)